«بسم رب الشهدا والصدیقین»
ای شور آفرین عالم خلقت!
ای سبط پیامبر، روزها گذشت و کربلا به انتظارت نشسته بود تا این که روز موعود فرا رسید.
هان! زمین کربلا به خود ببال که شدی فرش زیر پای حسین.
ای سرزمین رنج ها! خداوند تو را برای حسین برگزید تا نامت یاد آور مظلومیت مظلوم عالم باشد.
کربلا خود را چگونه یافتی ؟
آن دم که فرزند یاس کبود عطشان به رویت افتاد و سر از بدن مبارکش جدا کردندوزیر سم اسبان دشمنان پرپر شد؟
آن روز گروه خصم فراتت را بر اهل ولا بستند و نگذاشتند چشمه عشقت رانثار حسین کنی!
زمین پر بلا! چطور شد نتوانستی بار این غم را تنهایی به دوش کشی، آیا به همین سبب شد همه زمین کربلا؟ (کل ارض کربلا)
آیا نتوانستی در هیاهوی زمان عاشورا را در خود جای دهی؟ برای همین شد همه روز ها عاشورا؟(کل یوم عاشورا)
ای دشت پر از یاس های بهشتی!قیام حسین بود که تورا کربلا کرد.
آری!اوست نمونه شجاعت و دلیر مردی و اوست آخرین شهید نینوایی کربلا.
کربلا!او نیامد در آغوش تو که برود، لیک آمد که بماندو خداوند می فرماید:« و ما عند الله باق»
نهضت حسین جاودانه و حماسه اش عاشقانه است.
ای دشت پر از یاس های بهشتی ! قیام حسین بود که تو را کربلا کرد.
او بود که بالاترین مقام را برگزید.
جدش رسول خدا چنین می فرماید:« همانا بالای هرنیکی نیکوتری است جز مقام شهادت در راه خدا» آری!
عاشورا جاودانه ماند و حسین محبوب دل ها گشت و خلوص وی قیامش را تأثیرگذار و الهام بخش انقلاب های
همه زمان قرار داد و این دل های حسینی است که منتظر به راه منتقم خونش نشسته اند و هر آدینه ندای «أین
الطالب بدم المقتول بکربلا» سر می دهند.